دکتر یاریو کانفی در آزمایشگاه
| |||||||||||
چه چیزی موجب شد که در آزمایشگاه دکتر حئیم کوهن در دانشگاه «بار ایلان» در اسرائیل، موشهای نر، پانزده در صد طولانی تر از روند معمول، عمر کنند؟ دلیل آن، خوراندن مقدار بیشتر و اضافی ژنی است که «سیرتوین 6» («Sirtuin 6»)، و یا بطور اختصار، «SIRT6»، خوانده می شود.
سوال بعدی این است که چرا همان مقدار ژن اضافی، بر روی موش های ماده، اثرات مشابهی نداشته است؟ پاسخ به این سوال را باید در آزمایش های بیشتر توسط یک گروه اسرائیلی به سرپرستی و هدایت بیولوژیست (زیست شناس) مولکولی، جستجو کرد.
همانگونه که در نشریه علمی معروف «Nature» در 22 ماه فوریه 2012 توصیف شده است، گمان می رود که هفت نوع مختلف از ژن «Sirtuin»، با پروتئین هائی بهم در آمیخته اند که در هر نوع مخمر تک سلولی برای در هم تافتن ابنای بشر، یافت شده است. دانشمندان پیش تر نشان داده و ثابت کرده اند که جدا ساختن «SIRT1»، از مخمر، انواع کرم ها، و حشرات، موجب پیری و کهولت سریع تر و مرگ آسان تر شده، در حالی که پیوند زدن «SIRT1»، امید و انتظار یک زندگی طولانی را افزایش داده است.
دکتر کوهن در صدد بر آمد که اثرات انواع « Sirtuin» را در پستانداران، به مورد آزمایش بگذارد. یک بررسی و تحقیق در سال 2006، نشان داد که موش های فاقد « SIRT6»، سریع تر پیر شده، انحنای ستون فقرات پیدا کرده، دچار کمبود کلسیوم، پوکی استخوان، مسائل و مشکلات سیستم مصونیت و ایمنی گردیده، و در عین حال، دچار بیماری قند، می شوند. شاید بهمین دلیل باشد که دکتر کوهن چنین باوری پیدا کرده که وفور و ازدیاد « SIRT6»، اثرات متفاوت و متضادی خواهد داشت.
| |||||||||||
No comments:
Post a Comment