مـــــا را به ضيـــــافت راهـــــــي نيست

بيژن صف سري
روز ـ ان ـ لاین ۱۶ سپتامبر ۲۰۰۷

چقدر حال اين ساعت از سال خوش است؛ خبر آوردند که باد باران خورده هم در کوچه صنوبر پوش ما آواز سر داده است که به ميهماني خدا بايد رفت.

چشمهاي خواب آلود سحري، روزه گنجشکي، و فروش ثواب آن به قبل از شنيدن شليک توپ افطار و دعاي ربنا، همه ي خاطره ي نسل من از آشنايي با ماه ضيافت خدا است.

صحبت از امروز و ديروز که نيست، صحبت از عمر به باد رفته ما و شماست ،صحبت از روزگار بي ريا و يک رنگيست که ضيافت خدا هم رونق داشت، رمضان ماه دعا بود و صفائي ديگر داشت، صحبت از سالهايي است که دريا در غربال پوسيده نمي کنجيد و ماهي در ختم آب جان نمي داد و آدمي از علاقه به آدمي ، آواز آينه را مي فهميد.

بنا بر اظهارات عضو كميته‌ي علمي ستاد استهلالدفتر مقام رهبري بررسي گزارش‌هاي رصد هلال ماه رمضان اما با اين همه اما رمضان آن سال ها، رمضان ديگر بود و ضيافت خدا هم ضيافتي ديگر بود. رمضان باچرا كه اگر اين قول از فلاسفه معاصر را بپذيريم كه سرشت هر انسان در تابعآنان است، امروز در اين آب و خاك كه مردم و با مردم اين خاك، سر بيگانگي دارد. گويي نه دعايمان مي شنود و نه استغاثه مان را، حال تو بگو اين ماه ، ماه ضيافت خداست والزام به حضور دراين جشن خدايي داريم، مگر نه اين است كه دل خوش بايد تا حضور در شادماني را دليلي باشد؟ يك دل خوش در سينه پر درد مردم اين پاي كوبانبدرانم .

يادتان هست سال توپ و تفنگ وگل؟
سال ۵۷ سال انقلاب، سال آرزو را مي گويم، جبهه مرگ که جوانانوطن را مي بلعيد، چطور؟ راستي در خبر ها خوانده ايد چه کسي زنداني است، چه کسي اعدامي است؟ تيتر اول رسانه هاي جهان را از افزايش ۴۶ درصدي قيمت سر پناهگراني ها ي تازه از راه رسيده با ماه كه با وحشتي كه از تهديد يورش بيگانگان به دلمانانداخته اند، غصه گراني، خوردني است كه حكايت خانه خرس و آب انگور است

آهي نکشيم تا آسمان ابري شود،اما آه در سينه مانده را چگونه پنهان بايد کرد؟ دل سوخته اي از نسل قلم مي گفت: همه زخم ها شفا مي يابند الا زخم آرزوهاي برآورده نشده که آدمي از سوزش اين زخم در خانه قبر هم آرام ندارد و اين حکايت مردم اين کهنه ديار است که پيوسته از سوزش زخم آرزوهاي خود در رنجند و دلي خوش نيست تا در شادماني ها حضور يابند، حتا در ضيافت خدا.

وقتي بالاي آسمان ما
آفتابي نيست
وقتي شب است و چاره چراغي هم نيست
بيهوده است،
گفتن
حالا به هرچه مي نگريم
يا تبسم ارواح است يا تکلم اشياء
ديگر نه مناجات و نه دعاي سحري
و نه نشستن بر سفره افطارورفتن به ضيافت خدا
چاره سازنيست
تنها ، هنگامي که کنار گرمي رويا سنگين مي شويم
تنگ است