عروســــــی

بیش از چهل سال است که من شعر زیر را هر زمان که دلم میگیرد با خودم زمزمه میکنم !! چرایش را مانند همه ی کارهای دیگرم که بدون هیچ دلیل خاصی انجام میدهم و همواره نیز معمولا از جانب طبقه ی نسوان خانه » مادر ، خواهر ، همسر و دخترانم « مورد نکوهش قرار میگیرم ! حقیقتا نمیدانم ! . اما گاهیست که ادم بر اثر اتفاقی و یا تصادفی ! موردی * که در این رابطه موضوع برمیگردد به زمان خدمت نظام » یکی از روزهای شهریور ماه ۱۳۴۷ « در لشکر ۹۲ زرهی خوزستان / اهواز که طبق معمول یکی از دوستان خبر ازدواج دختر دلخواهش را با فردی در شیراز شنیده بود و خیلی ناراحت شده بود !! * را بخاطر میسپارد که سالها میتواند به عنوان یک خاطره ی » تلخ و یا شیرین « با او همراه باشد و بموقع و یا بیموقع هم ! بسراغش بیاید و به او گیر بدهد ! اما هر چه هست در هر دو صورت * گیری خوشایند * است !!. ولی بیشتر هدفم از پیش کشیدن این موضوع ان بود که بگویم با تمام این وجود که این شعرسالهاست تمام وجودم را گرفته ! اما متاسفانه نمیدانم که * شاعر ان کیست !! * و ازکجاست ؟!. در باره ی این شعر نظر بدهید و اگر هم میدانید نام شاعر و مشخصاتش را برایم بنویسید تا بنام خودتان انرا منعکس کنم
تنــــــــه نــــــــزن
داوید

عروســـــــــی

امشب که من بخون جگر غوطه میخورم
او در میان حلقه ی گلها نشسته است
با نـــاز تکیه داده ببازوی دیگــــــــری
لبخند پر فسون بلبش نقش بسته است
با هر نوای زیر و بم ســـــاز دلنـــواز
در دست خود فشارد ان حلقه ی زرش
بوسی زند زمـــــهر به پیشانیش پدر
مادر نهد دو شاخه ی گل در برابرش
داماد سرخوش از اندیشه ی وصال
ارام چنگ برده به گیسوی نوعروس
افروخته است در دل او اتش هوس
ان چشم پر گناه که گوید ، بیا ببوس
داری بیاد ان شب سکر اور خزان
گفتی ، خوشا کسیکه بعهدش وفا کند
گفتم اگر جدا کند از من فلک تو را
گفتی که مرگ هم نتوانـــــد جدا کند
ای نوعروس این چشم شرر بار من هنوز
مفتون عشق و شور و نشاط و گریز تست
اسوده دل بخانه ی شوهر قدم گذار
خوشبخت باش گوهر اشکم جهیز تست
**************************