ایا چه اینده ئی در انتظار اوست ؟! هوو بسرش میاورند و یا خود هووی دیگری میشود ؟!؟!؟!
بر گرفتـه از رادیو زمانـــــــــــــه
متن مصاحبه خانم مریم محمدی
با خانم فریـبا داودی مهاجـــــــر
برنـده جایـزه حقوق بشر نخست
بیست چهـــارم اکتبـــــــر ۲۰۰۷
تهیه و تنظیم :داوید
یـــــک جایــــــــــــزه ی دیگــــــــــــر بـــــــــرای زن ایـــــــرانــــــــــــی
در فروردین ماه امسال شعبه ۶ دادگاه انقلاب تهران خانم فریبا داودی مهاجر، عضو هیات مدیره انجمن روزنامه نگاران زن را در حالی که در خارج از کشور بسر می برد، به جرم اجتماع و تبانی جهت ارتکاب جرم به چهارسال زندان محکوم کرد دوشنبه گذشته ۲۳ مهرماه به گزارش پایگاه اینترنتی * سازمان هیومن رایتز فرست * در نیویورک این سازمان جایزه حقوق بشر نخست خود را به خانم فریبا داودی مهاجر به پاس فعالیت های ایشان در حوزه ی حقوق بشر و زنان اهدا کرد. در این مورد با ایشان گفت وگویی کرده ایم و نخست از خانم داودی خواستیم تا توضیحاتی در مورد این سازمان، جایزه ای که به وی تعلق گرفت و مناسبت آن بگویند:
ـ * سازمان هیومن رایتز فرست * که دفتر اصلی شان در نیویورک هست و یک سازمان حقوق بشری ست و در کشورهای مختلف دنیا هم فعالیت حقوق بشر دارد، هرساله جایزه ی حقوق بشر خودش را به یکنفر از فعالان حقوق بشر در دنیا اهدا می کند. امسال این جایزه از میان کاندیداهای مختلفی که بود به من تعلق گرفت. البته به نظر من این جایزه بطور واقعی متعلق به تمام فعالان جنبش زنان در ایران و تمام فعالان جنبش حقوق بشری حتا می تواند در دنیا باشد. بخاطر اینکه بهرحال من یک عضو کوچک از حرکتی هستم که در ایران هست و بهرحال این جایزه به آنها تعلق دارد. البته در آن وب سایتی هم که خودشان دارند به این موارد اشاره شده و خودشان اشاره کرده اند که به دلیل فعالیت های حقوق بشری و به دلیل فعالیت هایی که در زمینه ی زنان و بعنوان یکی از اعضای «کمپین یک میلیون امضاء» این جایزه را به من داده اند که من در مراسمی که چند روز پیش در نیویورک برگزار شد این جایزه را به تمام فعالان زن درایران متعلق دانستم، به زنانی که در «کمپین یک میلیون امضاء» فعالیت می کنند، به زنانی که در کمپین ضد سنگسار فعالیت می کنند، حتا به زنانی که در کمپین ورود به ورزشگاه ها هستند و نه تنها به فعالان جنبش زن، بلکه به دختران و زنانی که خشونت را پشت درهای بسته تحمل می کنند و آرزوی دنیای بهتری را در سر دارند و به تمام صداهای خاموش زنان ایرانی.
با توجه به مشکلاتی موجود و هزینه ای که زنان و دختران ایرانی تاکنون برای این مجموعه فعالیت ها پرداخته اند و می پردازند ایا شما فکر می کنید که دستاوردهای تا کنونی شما مناسب بوده ، قابل توجه بوده است ؟
بله! مسلم است که تمام این حرکتها می توانند سرنوشت ساز و تاثیرگذار باشند و می توانند در آینده ی کشور ایران موثر بوده و در وضعیت کنونی بسیار بسیار موثر باشند. به نظر من اگر آینده ایران را واقعا بخواهیم بدانیم که چه کسانی رقم می زنند، باید ببینیم زنان در اذهان خودشان و نسبت به نقش هایی که برایشان تعیین شده است چگونه فکر می کنند و مایل هستند این نقش ها را چگونه باز تعریف بکنند و چه تعریف دو باره ای از خودشان به جامعه ارائه بکنند. به دلیل اینکه بهرحال تعریف سنتی از زن ایرانی، زنی که دچار تحول است و در حال گذار است تعریف درستی نیست و می تواند جامعه را با آسیب های مختلفی روبه رو بکند. من اعتقاد جدی دارم که تمام حرکت های این دوستان درست، بجا و مناسب زمان خودش بوده است. همه حرکت هایی که کرده اند، حالا چه حرکت های خیابانی و چه حرکت هایی که در جهت آموزش و پژوهش و جمع کردن این یک میلیون امضاء داشته اند، یا تحرکاتی که علیه سنگسار و حرکت هایی که برای ورود به استادیوم ها داشته اند و یا اخیرا مانیفیست زنان دارد نوشته می شود. بهرحال تمام اینها تاثیرگذار است. زنان این کارها را می کنند وهزینه اش را هم هر کسی به اندازه خودش پرداخت می کند. «کمپین یک میلیون امضاء» کمپینی ست که شاخصه های فراوانی دارد و این شاخصه ها می تواند الگوی حرکت های اجتماعی در ایران باشد، مثل استقلال طلبی اش، مثل غیرایدئولوژیک بودنش، مثل شفافیتی که وجود دارد و اینکه رهبری از بالا در آن نیست و رهبری جمعی وجود دارد و تاثیرهایی که می تواند بگذارد، مشارکت اجتماعی را افزایش می دهد و مردم می توانند متوجه بشوند که با یک امضاء می توانند چقدر تاثیرگذار باشند.
آیا شما در کمپین یا مجموعه فعالیت هایی که در امور زنان دارید، برنامه ای برای ایجاد ارتباطات یا نزدیکی با سایر گروه های زنان دارید یا خیر؟
سه سند ابتدایی نوشته شده است که این سه سند ابتدایی می تواند میثاق همه افرادی باشد که به دنبال اخذ این مطالبات هستند. حالا هرکسی که این سه سند را مطالعه می کند و فکر می کند این سه سند می تواند مورد نظرش باشد، می تواند به پیوندد. ولی اینکه بطور مشخص کمپین به سراغ افرادی رفته باشد... چون ببینید، در کمپین به این شکل نیست که همه دستورها از بالا داده بشود یا دستورهای مشخص و معینی باشد که مثلا بعضی از افراد ممکن است به لابی معتقد باشند و خودشان بروند با بعضی افراد لابی بکنند و بعضی ها هم می توانند معتقد باشند که مثلا می شود با روحانیون لابی کرد و به اندازه ی خودشان می روند لابی می کنند. خوبی کمپین در واقع این است که هیچ محدودیت یا محدوده ای ایجاد نمی کند برای فعالان آن و فکر می کند خب اگر کسی معتقد به لابی هست می تواند برود لابی بکند و اگر کسی معتقد نیست ، می تواند در چارچوب نظرات خودش فعالیت بکند. و البته اثرات خودش را هم گذاشته است ، به این ترتیب که شما می بینید یک اظهار نظرهایی از سوی خانم های نماینده مجلس نیز مطرح شده است، مثلا در مورد برابری در دیعه یا رییس مجمع تشخیص مصلحت . اینها نشان می دهد که به مرور زمان شما می توانید با ممارست و با آموزش و با پیگیری مسایل و خواسته های خودتان را به جامعه و حکومت انتقال بدهید و به آنها بگویید که به هرحال این مطالبات، مطالبات آحاد ملت ایران می تواند باشد، یا بخشی از جامعه ایرانی.
مریم محمدی
No comments:
Post a Comment